Μίκης Θεοδωράκης: Η αρχή και το τέλος

Έναν αιώνα μετά τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη, το συμφωνικό του έργο παραμένει ζωντανό και επίκαιρο.

Αν και τα αειθαλή λαϊκά του τραγούδια έχουν αναπόφευκτα κερδίσει τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά την απήχηση και την αναγνωρισιμότητα, ο Μίκης ήταν πάντα και πάνω απ’ όλα ένας μεγάλος συμφωνικός συνθέτης που θαυμάστηκε και θαυμάζεται σε όλον τον κόσμο.

Οι μουσικές του ιδέες, πηγαίες και αυθεντικές, εκφράζονται μέσα από μια προσωπική μουσική γλώσσα, πολύ μοντέρνα, πολύ λυρική, πολύ φορτισμένη και κυρίως πολύ ελληνική.

Τα δύο έργα που παρουσιάζει η Καμεράτα και ο Γιώργος Πέτρου, το πρώτο και το τελευταίο του συνθέτη, γράφτηκαν σε διάστημα μεγαλύτερο των πενήντα ετών το ένα από το άλλο. Αν και αποτελούν δύο απομακρυσμένους καλλιτεχνικούς πόλους,  διακατέχονται από την αμείωτη ορμή ενός ανήσυχου πνεύματος που δεν έχασε μέχρι το τέλος τη φρεσκάδα και την ειλικρίνεια.