''Μια νύχτα στην Επίδαυρο'' στο θέατρο Rex, σε κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου

Νυχτερινή φάρσα, μεταφυσικό μιούζικαλ, τρελή κωμωδία; Τι είναι τέλος πάντων το Μια νύχτα στην Επίδαυρο, η νέα παράσταση του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο; «Μια γλίστρα είναι» λέει ο σκηνοθέτης «από τα ύψη στα τάρταρα». Και πράγματι, ο ευρηματικός δημιουργός καθοδηγεί, με τον μοναδικό του τρόπο, έναν εικοσαμελή θίασο από την έξαρση της ξέφρενης κωμωδίας στο τραγικό κενό της ύπαρξης και πίσω.

Απρόοπτα, μεταφυσικά, αστεία και χαρμολύπες: όλα μπορούν να χωρέσουν όταν έρχεται το καλοκαίρι και ξεκινούν "οι νύχτες στην Επίδαυρο". Από μία από αυτές εμπνέεται o τίτλος της νέας παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου που κάνει πρεμιέρα στις 22/4 στη σκηνή "Μαρίκα Κοτοπούλη". Τα κείμενα της παράστασης είναι της Λένας Κιτσοπούλου (η οποία έχει προσδώσει σε αυτά τον χαρακτηριστικό της καταγγελτικό και αυτοαναφορικό, συχνά, τόνο) και του Γιάννη Αστερή, στο τιμόνι της σκηνοθεσίας βρίσκεται ο Νίκος Καραθάνος και η διανομή περιλαμβάνει έναν εντυπωσιακό θίασο (Χάρις Αλεξίου, Θανάσης Αλευράς, Βασιλική Δρίβα, Ζέτα Μακρυπούλια, Έμιλυ Κολιανδρή, Ιώ Λατουσάκη, Κώστας Μπερικόπουλος, Δανάη-Αρσενία Φιλίδου, Έλλη Πασπαλά, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Χρήστος Λούλης, Ιωάννα Μαυρέα, Γιώργος Ζιάκας, Γιάννης Κότσιφας, Νίκος Καραθάνος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ηλέκτρα-Αποστολία Μπαρούτα, Άγγελος Τριανταφύλλου, Γιώργος Φασουλάς, Ιωάννα Μπιτούνη).

Μετά το τέλος μιας σπουδαίας παράστασης, οι σπουδαίοι καλλιτέχνες παίζουν μια δεύτερη παράσταση, μεταξύ τους αυτή τη φορά. Αυτοθαυμάζονται, αλληλοαποθεώνονται, σκεπάζουν το σεμνό τερέτισμα των τζιτζικιών με τους δικούς τους εγωπαθείς λαρυγγισμούς, μπαίνουν λιμασμένοι σε μια πασίγνωστη ταβέρνα, ανακατεύονται με το προσωπικό, υποκλίνονται στους εαυτούς τους. Κι εκεί, ανάμεσα σε μπριζόλες, ψέματα και ιδρώτα, χυμάνε ο ένας πάνω στον άλλον σε ένα μακελειό χωρίς προηγούμενο που τους οδηγεί στον Κάτω Κόσμο με τη γεύση της τυρόπιτας στο στόμα.

Ο πάντα ποιητικός Νίκος Καραθάνος συνθέτει ένα ξεκαρδιστικό σκηνικό κολλάζ με υλικά τη νύχτα και τη ματαιότητα, το εθνικό μας κλέος και τα φωτοστέφανα που πήραν φωτιά πάνω στα κεφάλια μας, τη μοναξιά μας, την άδεια μας φλυαρία, τη συναισθηματική μας βουλιμία, την υπαρξιακή μας γύμνια. Επάνω στη σκηνή του Rex στήνεται ένα παροξυσμικό γλέντι απ᾽ όπου όλοι προσπαθούν να δραπετεύσουν αλλά κανένας δεν μπορεί. Ένα ναρκισσιστικό ντερλίκωμα που, όταν ολοκληρώνεται, αφήνει τους συνδαιτημόνες πιο άδειους απ’ όταν ξεκίνησαν, με την ψυχή τους –μια ακόρεστη τρύπα που χάσκει– ανέγγιχτη, ζητιάνα, πεινασμένη και ανυπόφορη. Η βραδιά τελειώνει αλλά οι λογαριασμοί μένουν ανοιχτοί, αφού δεν βρέθηκε κανείς να τους πληρώσει.

«Η τέχνη πρέπει να ανανεώνεται. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να πυρποληθεί» σημειώνει ο σκηνοθέτης. Ένας σπουδαίος πολυσυλλεκτικός θίασος συναντιέται στη σκηνή για μια μουσική παράσταση με άρωμα Επιδαύρου, έναν «εθνικό» σαρκασμό για την Ελλάδα, την αλαζονεία και την ασημαντότητά μας, μια σαρκαστική κωμωδία για την αληθινή τραγωδία που συμβαίνει όχι στο θέατρο, αλλά εκεί έξω, στη ζωή.